O reencontro, de María Pilar Cano Tella, é unha novela clásica que reconstrúe a vida de persoas anónimas e á súa vez perfectas, non pola súa calidade humana, senón pola dimensión narrativa que a autora consegue darlles. Son seres humanos, ás veces insoportables e sós, ás veces vivos, débiles, equivocados.

O reencontro é un manifesto. Unha desas novelas que hai que ler para lembrar como era escribir e tomarse en serio esta profesión repleta de amateurismos e atallos, unha novela que explora cada centímetro cadrado ‘ou cúbico’ dos personaxes, unha sorte de dispositivo de creación 3D en tempo real que lle permite ao lector sentir, suar, odiar e padecer o tedio da vida cotiá porque, en definitiva, diso trátase a literatura: de reflectir aquilo que nos rodea.

Ao tomar contacto co reencontro o lector sente fronte a un inmenso animal que jadea lento, que respira, que se comunica mediante a sutil lóxica das cousas sinxelas. Non hai explosións no reencontro; o verdadeiro estalido está en apreciar unha poética da vida cotiá, na cal vernos reflectidos.

Dicían de Camus, e en especial da súa obra cume, O Estranxeiro, que o seu maior talento consistía en reflectir a morte como un acto cotián, algo que pode pasar ou non, pero cuxa transcendencia é relativa e en definitiva só consiste en blandir un coitelo ou apertar un gatillo. O resto é esperar a reacción ‘ou o xuízo’ de cada un.
Dese material nútrese O reencontro: todo parece anodino e con todo todo é vital.