As curiosidades do topo

É habitual cando damos un paseo polo campo, praderías, dehesas, xardíns da propia localidade ou o noso propio, tamén en terreos abrandados e frescos como pode ser un horto, pode comprometer unha colleita, ver neles pequenas montañas de terra, son montículos de aproximadamente uns 30 centímetros de altura por 60 ou 90 centímetros de diámetro, seguro que xa adiviñaches de quen estou falando, pois si: o topo.

Ver eses montículos, significa que están a preparar o seu tobo que consta dunha cámara central ou “niño” o cal está constituído de musgo, follas secas e herbas e está comunicado por un sistema de galerías dun diámetro aproximado de 4 a 5 centímetros, estes túneles polos que se moven, adoitan estar entre os 18 e 25 centímetros de profundidade e estendéndose en centos de metros. Pero os “niños” adóitanos construír a unha profundidade aproximadamente duns 50 centímetros do nivel do chan. Os topos procuran facer o tobo en paraxes defendidas pola vexetación, sobre todo por arbustos espiñentos, outras veces ao pé dun muro, debaixo dun sebe ou baixo as raíces dunha árbore buscando o abrigo contra a choiva e os derrubamentos e así fuxir dos terreos húmidos en exceso, do mesmo xeito que os moi pedregosos ou dos que permanecen secos moito tempo.

O topo macho constrúe un niño novo cada outono e adoitan estar sós a maior parte do ano, a femia pare unha vez ao ano de tres a cinco pequeñuelos, a época de celo é a primavera e o período de xestación, dura unhas cinco semanas, as crías adoitan pesar entre 3 e 4 gramos ao nacer e á cuarta semana xa lle comeza a nacer o pelo. Ningún exemplar únese definitivamente a unha parella.

O topo, pertence á familia dos “Talpids” existindo entre 6 e 9 especies moi estendidas por Europa, Asia e África. A lonxitude deste mamífero, varia de 15 a 18,5 centímetros incluída a cola que mide entre os 2 e 3 centímetros, o seu peso, adoita situarse entre os 80 e 120 gramos, os machos adoitan ser mais pesados que as femias. A vida media dos topos rolda os 3 anos.

O corpo dos topos, está cuberto por unha pelame aterciopelado moi suave e fino, xeralmente de cor negra, as orellas dadas a súa pequeñez son difíciles de distinguir e carecen de aurícula, o nariz é moi pequena e de cor carne, as patas dianteiras son anchas e musculosas, teñen forma de pa e están equipadas con cravos curtos e fortes, moi adecuados para escavar túneles e moverse facilmente baixo terra. O fuciño, é moi puntiagudo, ten pelos finos sensibles ás vibracións do chan, os ollos son pequenos e están protexidos pola pelame, o olfacto e o oído, están moito máis desenvolvidos que a vista, o topo non entra en hibernación porque non acumula enerxía en forma de graxa. Os topos, a pesar de ser un animal terrestre, é bastante escurridizo e difícil de observar, aínda que de cando en cando saen á superficie, corren o risco de ser presa de cans, gatos, raposos ou donicelas, pero tamén poden ser vítimas de aves de presa, xa sexan bufos, falcóns, serpes ou outros.

Estes pequenos animalillos, teñen unha actividade frenética descansando, segundo estudos realizados, unhas tres horas ao día. A alimentación do topo, adoita ser preferiblemente de miñocas de terra, larvas de insectos, vermes brancos, insectos, carafio…, e consome máis do 50% do seu peso corporal ao día.

Como comentabamos anteriormente, os topos, do mesmo xeito que todos os animais, desempeñan un papel importante no equilibrio do ecosistema, xa que axudan a airear e fertilizar o chan. Cando notamos a presenza deste pequeno mamífero, para expulsalo do terreo, existen métodos que indicamos seguidamente: Se utilizamos repelentes naturais, utilizaremos plantas que os topos non atopan atractivas como son, a coroa real ou a herba de San Juan. Como Control de Pragas, ás veces os topos senten atraídos pola presenza de larvas ou insectos, que poden axudar a reducir a actividade destes animais. Como dato, é importante que, no control de pragas, algún método, require a presenza de profesionais. Se o chan está ben drenado e aireado, adoita facer menos atractivo esa contorna para o topo. Outro método, pero laborioso, é instalar barreiras subterráneas ao redor das áreas que se desexen protexer, como mínimo, hai que colocalas a mais profundidade que a que realizan eles nos seus túneles e tamén as trampas humanas, que se poden capturar vivos os topos e devolvelos á terra noutro lugar onde non vaia a facer dano.

Os topos non son perigosos para o ser humano, non representan unha ameaza para as persoas e ademais non son portadores de enfermidades que poidan afectar a outros animais ou aos humanos, son eles, os topos, os que tratan de evitar o contacto coas persoas e adoitan se inofensivos.

Respecto a a pel do topo, non se utiliza comunmente na industria da moda e confección, pero se a doutros animais, pero esta práctica, foi obxecto de controversia polas preocupacións éticas e de benestar animal. Cada ano, captúranse máis de 80 millóns de animais de diferentes especies para confeccionar distintos tipos de vestimenta. Ao redor de 40 millóns de animais se crían en granxas peleteras para prover ao sector da moda, na súa maioría visóns, raposos, mapaches e chinchillas, pero tamén coiotes e linces.

É importante mencionar que a tendencia na industria da moda está a cambiar cara á eliminación do uso de peles de animais. Moitas marcas de prestixio e deseñadores están a tomar a decisión de desterrar as peles das súas creacións.